به گزارش پايگاه خبري تحليلي كهگيلويه، روستاهای سربیشه سفلی و کوشک‌تلخ به ترتیب در فواصل 15 و 20 کیلومتری شهر دیشموک قرار دارند.

در روستای کوشک تلخ که سال‌ها است به دلیل نامناسب بودن فضای آموزشی، دانش‌آموزان رنج‌ها و مشقت‌های بسیار می‌بیننند.

طوری‌که در سال‌های اخیر در خانه‌های مردم به تحصیل می‌پرداختند و یا فضایی فرسوده و نامناسب را یدک می‌کشیدند.

تا اینکه کربلایی نامدار نوریان خیر نیک‌اندیشی دیشموکی، ساکن روستای کوشک‌تلخ با اهداء 300 متر زمین زمینه نصب یک کانکس را فراهم آورد و دانش‌آموزان را صاحب فضای مناسب آموزشی برای تحصیل کرد.

این پیرمرد79 ساله، اظهار کرد: بزرگترین کار خیر را در فراهم کردن زمینه تحصیل بچه‌ها میدانم.

وی از آن روزها گفت، از سختی‌های تحصیل کودکانی که خودش در زمان‌های گوناگون می‌دید: شرایط مانند امروز برای تحصیل دانش آموزان فراهم نبود، گاهی اوقات بچه‌ها مجبور بودند برای رفتن به مدرسه مسافتی طولانی طی کنند.

وی اضافه کرد: وقتی می‌دیدم دانش‌آموزان هر روز برای رفتن به مدرسه ناچارند تا چند کیلومتر پیاده‌روی کنند، به ویژه سختی روزهای زمستان را که مشاهده می‌کردم، بسیار آرزده می‌شدم و  تصمیم گرفتم، از زمینی که در کنار دهیاری داشتم، 300 متر که در آن محدوده وجود داشت را برای فضای آموزشی و نصب کانکس جهت بهبود وضعیت آموزشی بچه‌های روستا اهداء کنم.

این پیرمرد کهنه‌کار گفت: نه تنها زمینم را اهداء می‌کنم، بلکه تمام تلاش خویش را به کار خواهم گرفت تا آرامش بچه‌های دانش‌آموز را نظاره‌گر بشوم، باشد که این کار من سبب خوشحالی و به‌ویژه پیشرفت دانش‌آموزان این منطقه شود.

به گزارش كهگيلويه، دانش‌آموزان روستای کوشک‌تلخ  درغک دیشموک قبل از این در یک فضای بسیار نامناسب تحصیل می‌کردند که با توجه به وضعیت اسفبار فضای تحصیل آنها، بیشتر اوقات را در ساختمان مسکونی یکی از اهالی به فراگیری درس سپری می‌کردند.

در ادامه روستای سربیشه سفلی یکی از قدیمی‌ترین فضاهای آموزشی دیشموک بود، بالاخره بعد از سالها با تلاش و پیگیری‌های اداره آموزش‌و پرورش دیشموک و مرکز استان کهگیلویه‌و بویراحمد، کانکسی مهیا شد و در روستا در کنار ساختمان فرسوده گذاشته شد، تا یکی دیگر از روستاهای دورافتاده و محروم دیشموک صاحب فضای مناسب آموزشی شود.

روستایی که کودکان خردسال آن وقتی می‌بینند سال‌ها از نعمت فضای آموزشی مناسب محروم هستند، خودشان دست به کار شده و کلنگ برمی‌دارند تا برای حداقل امکانات آموزشی شرایط را مهیا کنند.

در روستا و زیر سایه یک درخت بلوط در کنار دانش‌اموزان نشسته بودیم و همه کودکان سؤال‌شان این بود که مدرسه ما کی می‌آید؟

آنها بی‌صبرانه منتظر دیدن فضای فیزیکی آموزشی مناسب برای تحصیل خود بودند، گویا بهترین هدیه عمرشان در راه بود.

و هنگامی‌که کانکس و یا به قول بچه‌های روستا "مدرسه‌یشان" رسید، شادی‌کنان به استقبال آن رفته و ابراز خوشحالی می‌کردند.

و اینچنین بود که بچه‌های روستایی از تلاش مسئولان در جهت رفع مشکلات‌شان، خوشحال، از آنها تقدیر و تشکر کردند، و از نصب کانکس در کنار روستای خود به شدت احساس غرور می‌کردند.

*****************

گزارش از آرش آهنگ

******************

انتها: و/آ