به گزارش پایگاه خبری شهرستاتن کهگیلویه،به نقل از پایگاه تحلیل و اطلاع رسانی صبح زاگرس، در روزهای اخیر که می توان از آن به عنوان چالشی ترین ایام اقتصادی استان یاد کرد، شاهد بروز اختلافات اساسی در بین مسئولان ارشد و مدیران صنعتی و اقتصادی استان بر سر آمارهای ضد و نقیض از وضعیت نابسامان شهرک های صنعتی، نرخ بیکاری و اشتغال هستیم.

آمارهایی که در نگاه کلان و بالادستی قابل تأمل و اسفناک برای استانی است که با دارا بودن یک درصد جمعیت کشور، ۲۰ درصد نفت و ۱۰ درصد آب کشور و برخورداری از ظرفیت های طبیعی کم نظیر، این روزها سخت در منجلاب رکود و بیکاری فرو رفته و متاسفانه هیچ یک از مسئولان رغبتی برای فریاد زدن مشکلات و بازخواست مسئولان کشور از خود نشان نمی دهد.

آیا براستی تنها مشکل معیشتی و اقتصادی در استان تلاش برای ارائه آماری با اعداد و ارقام صحیح است؟

جناب آقای استاندار؛

 آیا تلاش برای یکسان سازی آمارهای متناقض نهادها و ادارات نسخه شفاء بخش کهگیلویه بویراحمدی است که دیگر تاب ایستادن زیر فشار سنگین افزایش بیش از پیش رکود، بیکاری، تعطیلی واحد های تولیدی را ندارد و در حال تبدیل شدن به نقطه ی کور در نقشه عملکرد دولت محترم تدبیر و امید است؟

البته این عملکرد منفعلانه با کمی دقت به سخنان و اقدامات مسئولان استان زیاد هم دور از ذهن نیست، مسئولانی که در یک جلسه به بیان اینکه " با نسخه‌های کلی و یا برخی مندرجات در مجله‌های علمی و اقتصادی دنیا نمی‌توان مشکلات واحدهای تولیدی این استان را مرتفع کرد" می پردازند، اما فردای آن روز چاپ کتابچه ای با عنوان اقتصاد مقاومتی را تنها راه برون رفت از منجلاب اقتصادی استان می دانند.

این در حالی است که به گفته بسیاری از کارشناسان و استادان اقتصادی در استان دلیل اصلی این هرج و مرج در فعالیت های اقتصادی کهگیلویه و بویراحمد را ضمن نبود مدیریت علمی و کارآمد در حوزه اقتصادی ، عدم حضور هیئت دولت و کم توجهی دولت تدبیر و امید به کهگیلویه و بویراحمد در طی سه سال اخیر است.

حال این پرسش به اذهان خطور می کند که چرا هیچ یک از مسئولان و مدیران استان این بی توجهی دولت تدبیر و امید را فریاد نمی زنند؟

نه تنها مدیران استان که انگار نمایندگان استان هم با سکوت خود سقوط تدریجی و زیبای کهگیلویه و بویراحمد در مشکلات و تعطیلی کامل واحد های کوچک و بزرگ تولیدی در آینده ای نه چندان دور را به نظاره نشسته اند!

به راستی مگر نمایندگان مردم صدای مردم در سطح کلان کشور نیستند، پس چرا صدای شکستن استخوان های جوانانی که به خاطر نبود شغل توانایی تشکیل خانواده ندارند و آه سرد مردان غیرتمندی که دیگر توانایی اداره زندگی خود را ندارند اما از روی حیا و شرافت دم نمی زنند و سکوت کرده اند را به گوش مقامات عالی رتبه بخصوص ریاست محترم جمهور نمی رسانند؟